آيت الله استادي: معروف است که «الاسماء تنزل من السماء» يعني نامها براي اشخاص از عالم بالا نازل مي شود. اين جمله درباره رسول خدا (ص)و فاطمه زهرا(س) و دوازده امام معصوم(ع) واقعيت دارد و نام و لقب اين بزرگواران از آسمان نازل مي شود و هر نام و لقبي يک بعد از ابعاد شخصيت آنها را بيان مي کند، اما اين طور نيست که اگر يکي از آنان رضا نام دارد، بقيه رضا نباشند. اگر امام ششم را صادق گويند، مقصود اين نيست که ديگران صادق نيستند. اگر به امام هشتم عالم گويند نبايد برداشت کنيم که ديگران عالم نيستند، همه آن بزرگواران صادق، کاظم، رضا و عالم هستند.

اما مشهور شدن هر کدام از اين بزرگواران به يکي از اين القاب وجهي دارد؛ امام هشتم در شرايطي قرار گرفت که همه عالمان عصر خود و حتي آنها را که به صورت مناظره به فکر توطئه عليه آن بزرگوار بودند همه را به خضوع در مقابل خود واداشت و عقلاني بودن و عملي بودن اعتقادات شيعه و معارف اهل بيت(ع) را به بهترين وجه براي همگان و آيندگان بيان کرد. پس جا داشت که در محافل و مجالس حتي مخالفان او را عالم آل محمد(ص) بنامند.

نکته ديگر اين است که هر کدام از امامان معصوم(ع) ما گرفتار توطئه يا توطئه هاي خاصي بودند و بايد با درايت ويژه توطئه ها را خنثي و بي اثر نمايند. امام هشتم(ع) گرفتار مأمون شد که خود از عالمان و به اصطلاح دانش دوستان بود.

با اين ابزار مي خواست نور وجود آن گرامي را کمرنگ، کم سو و خاموش نمايد و اما حضرت با اظهار مقامات علمي الهي خود اين توطئه را ريشه کن کرد. مأمون به فکر افتاد با ترفندهاي ديگر با حضرت منافقانه مقابله کند که حضرت همه نقشه هاي او از جمله مسأله ولايتعهدي را به بهترين وجه نقش بر آب کرد و بايد گفت، مأمون را رسوا نمود و همين برخوردهاي بصيرت افزا و روشنگر امام(ع) مأمون و اطرافيان او را به وحشت انداخت و نقشه قتل آن حضرت مطرح شد.